Limosa lappanica. Gezien in de Alentejo regio van Portugal. Rosse Grutto geluid
De Rosse Grutto (Limosa lapponica) is een vogel uit de familie van steltloperachtigen (Scolopacidae).
Meer foto´s onderaan de pagina.
De Rosse Grutto lijkt op de (gewone) Grutto (Limosa limosa). De vogel heeft net als de Grutto een zeer lange snavel. Het verschil met de Grutto is dat deze snavel aan het eind een flauwe bocht omhoog maakt en donker is (m.u.v. de juvenielen). In de zomer zijn de nek, borst en buik ononderbroken bruinrood; bij de Grutto zijn de buik en flanken gevlekt. Interessant is dat de mannelijke individuen ten opzichte van de vrouwelijke Rosse Grutto’s kleiner zijn en in de zomer tot in de punt van hun staart ros gekleurd zijn. In de winter zijn al deze onderdelen van het verenkleed lichtgrijs gekleurd. Verder is er een groot ecologisch verschil, de Rosse Grutto is een trekvogel die niet in Nederland broedt, maar hier (vrijwel) alleen wordt waargenomen in het Waddengebied en in de Ooster- en Westerschelde, terwijl de gewone Grutto hier wel broedt en vaak in graslanden te vinden is.
De Rosse Grutto is een migrerende vogel die in Nederland en België (aan de kust) verblijft tijdens zijn migratie. De trek van Rosse Grutto’s is goed onderzocht. Nederlandse ecologen zoals Theunis Piersma, Leo Zwarts en Sjoerd Duijns en ook Joop Jukema, spelen hierbij een belangrijke rol. De Rosse Grutto’s die in het Waddengebied pleisteren, broeden in het noorden van Scandinavië, Finland, Rusland en Siberië en overwinteren grotendeels in West-Afrika maar ook op de vlaktes der Waddenzee. Sinds 1984 is dit uitgebreid onderzocht zowel aan vogels in het Waddengebied als in West Afrika (Mauritanië, Banc d’Arguin).
Later werden ook de trekroutes van Rosse Grutto’s op het Oostelijk halfrond in kaart gebracht. Uit dit onderzoek blijkt dat de Rosse Grutto vanuit zijn broedplaats in Alaska in één keer over de stille oceaan vliegt naar zijn overwinterplaats in Nieuw-Zeeland. Deze tocht van meer dan tienduizend kilometer duurt ongeveer een week. Eén Rosse Grutto presteerde het zelfs om met 11680 kilometer in ruim acht dagen het non-stop vliegrecord van vogels te verbreken. Het vermogen tot deze prestatie dankt de vogel aan het gebruik van specifieke luchtstromingen in de atmosfeer, een uitzonderlijk hoog lichaamsgehalte aan vet bij aanvang van de reis (tot 40%) en een gestroomlijnd lichaam. Om het laatste niet te verstoren werd tijdens het onderzoek gebruikgemaakt van mini satellietzenders geïmplanteerd in het lichaam van de proefvogels. Dit is allemaal aangetoond door een internationaal team biologen van het USGS Alaska Science Center in Anchorage.
De Rosse Grutto is praktisch het hele jaar door te zien in het Waddengebied en het Deltagebied in Zeeland. Er is wel een uitgesproken seizoenspatroon. De top ligt in mei, in juni zijn de aantallen het laagst, maar in juli en augustus nemen de aantallen weer toe. In het Deltagebied verblijven veel Rosse Grutto’s gedurende de herfst, winter en het vroege voorjaar. In het Waddengebied zakken de aantallen geleidelijk tot in januari, waarna ze weer stijgen.
Vogels kijken in de Alentejo regio van Portugal, excursies met Nederlandse gids.